फुटबलसँग प्रेम गल्फसँग विवाह

आजभोलि उद्योगी-व्यवसायी प्रदीपकुमार श्रेष्ठ प्रत्येक पल नाफा-घाटाको हरहिसाब गरिरहेका हुन्छन् । नगरून् पनि किन, हरहिसाब नै उनको अभिन्न अंग हो । तर, श्रेष्ठलाई लाग्छ, यो धेरै पछि उनको शरीरमा पलाएको अंग हो । किनभने स्कुले जीवनमा श्रेष्ठ ‘कक्षामा सरले हिसाब पढाइरहँदा’ पनि अंकमा ध्यान दिन्थेनन् । उनी त फुटबल ग्राउन्डमा लङ सट र पेनाल्टी किकबारे सोचिरहेका हुन्थे ।
कापीमा अंकगणितका फमुर्ला लेखिरहँदा उनी सेन्ट्रल हाफका पास सम्झिरहन्थे । ‘मन हरर उडेर मैदान पुग्थ्यो,’ त्यो क्षण अहिले पनि सम्झन्छन् श्रेष्ठ, ‘अब त फुटबलको मैदान साँघुरो भएको छ, गल्फ कोर्समा मन रमाउन थालेको छ ।’पञ्चकन्या ग्रुपका प्रबन्ध निर्देशक श्रेष्ठको खेलमैदान मात्र फराकिलो भएको होइन, व्यवसायमा पनि उनी झन्झन् फैलिँदै छन् । जसरी ‘फास्ट खेल’ फुटबलबाट उनको मन र समय अहिले ‘प्यासोनियट खेल’ गल्फमा रमाइरहेको छ, त्यसरी नै उनी व्यवसायमा पनि ‘लङ रेस’ सोचिरहेका छन् ।
‘अब झन् म व्यवसायको क्षेत्र बढाउँदै छु,’ छिट्टै होटेल व्यवसायमा पनि ‘इन्ट्री’ मार्न लागेका यी व्यवसायी भन्छन्, ‘अनि खेलमा पनि रमाउँदै छु ।’

कला कलेक्टर

दरबारमार्गको बाटोमा निकै रफ्तारमा गुडिरहेका हुन्छन् गाडीहरू । हतारमै हुन्छन् मान्छेहरू । पछिल्लो समय त झन् दरबारमार्ग ‘ब्रान्डेडमार्ग’का रूपमा ‘डेभलप’ भइरहेको छ । यही ठाउँमा छ, नेपाल इन्भेष्टमेन्ट बैंकको मुख्य कार्यालय ।
तर, बैंकबाहिरबाट हतारिँदै हातमा क्यास र चेक बोकेर भित्र छिर्नेहरूमा अचानक त्यो हतारो हराउन थाल्छ । बैंकको भित्तामा रहेका पेन्टिङमा मान्छेको मन बहलाउन थालिहाल्छ । सायद, हतारमा मान्छेले पेन्टिङको गहन अर्थ बुझ्न थाल्छ ।
मानिसको हतारोपनलाई एकैछिन भए पनि अल्मल्याउन र काउन्टरको ‘टेलर’बाहिर भुलाउन मात्र बैंकका भित्तामा ती पेन्टिङ टाँगिएका होइनन् । यी त बैंकका अध्यक्ष पृथ्वीबहादुर पाण्डेको सोखका उपज हुन् ।
बैंकलाई आवरणमा बैंकजस्तो होइन, आर्ट ग्यालरीजस्तो बनाइदिएको छ पाण्डेको सोखले । ‘टेलर’मा पुग्न पालो पर्खिरहेकाहरू ती पेन्टिङमा हेर्छन् र हराउँछन् एउटा छुट्टै संसारमा ।

एकांगी ‘कहर’ (समिक्षा)

तनहुँको भागर गाउँकी शोभाले साउदी अरबमा मृत्युदण्ड पाएको ठीक २ वर्ष भयो । त्यतिबेला अनलाइन र पत्रपत्रिकामा उनीबारे अनेकन समाचारहरू आए । त्यसमा केही फिचरहरू समावेश थिए । त्यस्तै फिचरमा कारुणिक र दुःखका शब्द उनेर पत्रकार जनकराज सापकोटाले शोभाको घटनासहित अन्य ७ जनाको विषयलाई ‘कहर’मा उतारेका छन् ।

शोभाजस्ता थुप्रै प्रतिनिधि पात्रको नियति केलाइएको ‘कहर’ एक साताअघि काठमाडौंमा विमोचन भयो । विदेशमा रहेका नेपाली कामदारको अवस्था, नेपालको पारिवारिक विखण्डन, मृत्यु, घाइतेदेखि लिएर सामाजिक प्रभावलाई जिल्ला–जिल्ला पुगेर लेखिएको पुस्तक वैदेशिक रोजगारमा चासो राख्नेलाई उपयोगी छ । तर, एक पाटोका लागि मात्र । ‘कहर’ विशुद्ध वैदेशिक रोजगारीले पारेको नकारात्मक पाटोमा मात्र लेखिएको छ । यो पुस्तकमा वैदेशिक रोजगारीले पारेका सकारात्मक प्रभावलाई छोइएको छैन ।

पैसा लिने सुविधा नदिने जगदम्बा ट्राभल्स

एकबर्षअघि असोज महिनामै एउटा समाचार पढियो । जहाजको जस्तै सुविधाको भएको बस पोखराबाट काठमाडौं चल्न थाल्योे । समाचारमा थपिएको थियो । फ्रि वाइफाइ, मिनी बार, आरामदायी सिट, यात्रुलाई चिया र कफी, चिसो पेयपदार्थको सुविधा । पोखराबाट चल्ने जगदम्बा ट्राभल्सको बसको विषयमा यहि असोजको दोस्रो साता फेरी अर्काे समाचार आयो । बसभित्र नै शौचालय, वास बेसिन, सिटमा नै फुड टेवल आदी ।
पहिला नै कौतुहलता लागेको बसमा चढ्न मन लागिरहेको थियो तर यो एक बर्षमा पोखराको यात्रा बसमा भन्दा बढि जहाजमा नै भैरहेको थियो । यसपाली दसैं मनाएर बागलुङबाट पोखरा आइयो । दिदीकोमा १ दिन बसेर जहाजबाट नै काठमाडौं जाने योजना थियो । तर, पोखरामा एउटा विवाहमा सहभागी बन्नुपर्ने भएकाले पोखरामा एकदिन अझ बढि बस्नुपर्ने भयो । जहाजमा जाने योजना रद्द गरेर दिदी र भिनाजुले नै सुझाएअनुसार जगदम्बाको अत्याधुनिक बसमा जाने योजना बनाइयो । त्यहि योजना अनुसार असोज २९ गते शनिबार जगदम्बाको ग १ प १९४ नम्बरको बसबाट काठमाडौं आइयो ।

सम्झनामा बनवारीलाल

बनवारीलाल मित्तलले मारवाडी समुदायको एउटा परम्परा जोगाए, अनि अर्काे परम्परा भत्काए । मारवाडी समुदायभित्र धेरैले धानेको पुख्र्यौली व्यवसायलाई निरन्तरता दिन उनले मन गरेनन् । भारतबाट नेपाल छिरेर पुर्खाले सुरु गरेको कपडा पसललाई उनले निरन्तरता दिएनन्, आफ्नो परम्परागत व्यापारलाई उनैले आफै“ भत्काए ।
जंगबहादुर राणाले १ सय ७० वर्षअघि देशमा व्यापारको उन्नति फैलाउन नेपालमा मारवाडी व्यापारीलाई भिœयाएदेखि नै मारवाडी समुदाय इमानदार र नैतिकताका रूपमा चिनि“दै आएको छ । त्यो चिनारीलाई मित्तलले जोगाउ“दै गए ।

संखुवासभा टु सगुन

शक्तिशाली राष्ट्रको आर्मी हेडक्वार्टरमा वार्षिक १ करोड कमाउने जागिर थियो गोविन्द गिरीको। अमेरिकाको आर्मी हेडक्वार्टर पेन्टागनमा काम गरिरहेका गिरीले आफ्नो कमाइलाई त्यतिखेर भुले, जतिखेर उनले सर्च इन्जिनका दुई साम्राज्य गुगल र याहुलाई टक्कर दिने परियोजना तयार पारे।
सन् २००९ मा उनले सगुनडटकम नामबाट सुरु गरे– सर्च इन्जिन। सुरु भएको दुई महिनामै उनले सोचेजस्तो सफलता पनि पाए। भिजिटर संख्या ह्वात्तै बढ्यो। बढी भिजिटर भएर सर्भरले कामै नगर्ने अवस्था पनि आयो। ६ महिना पुग्दानपुग्दै उनलाई गुगल र याहु कम्पनीबाट सोधखोजसमेत भयो। उनी झन् हौसिए। मनमनै रमाए। अब सोचेको सफलता टाढा छैन।

उचाइ नभएको सहर (पुस्कर शाह घुमेको तर पुस्तकमा उल्लेख नभएको एउटा सहरको बर्णन )

भोलीको यात्रा नेपालतिर । यति सोचेर म सुते ।
बिहान भारतको सुनवलबाट नेपालको सुनौली छिर्न अध्यागमन पुगे । यहाँ पनि अध्यागमनका प्रहरीले मेरो पासपोर्ट ओल्टाइपल्टाइ हेरे । आनाकानी गरिरहेका थिए । मसँग अमेरिकी एक डलर र भारतीय ५० थियो । कुन दिउ कुन राखौं सोचमा परे । भएको पैसा नै यत्ति । गोरखपुरमा हरिविलासले हिजो राती डिस्को नजाउ भनेको भए त कम्तीमा गोजीमा २ हजार भारतिय रुपैयाँ त हुन्थ्यो । तरपनि २ हजार गएर मन दुखी छैन । ३ वटा वियर खाएर इण्डियन आइटमसँग जो नाचियो ।
५० आइसी दिएर नेपाल छिरे । छिर्ने बेला यता र उता साइकलमा सामान ओसार्नेको उस्तै भिड दुवै देशका प्रहरी पाँच दस घुस खाँदै सामान लैजान दिइरहेका थिए । गरिबीले इमानदारिता देखेन या पैसाले । प्राय देशका पुलिसको व्यवहार उस्तै ।